Η “εκδίκηση” του μικροαστού (Περί Χρυσής Αυγής)

 “Ο φασισμός είναι ένας βίαιος τρόπος για την επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας. Κάνει αυτά που δυσκολεύεται να κάνει ένα δημοκρατικό αστικό καθεστώς, του οποίου ο φασισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός. Και, προσέξτε το, ο φασισμός δε δυσαρεστεί τους “φιλήσυχους”. Ο φασισμός απαιτεί τάξη στρατώνα, ασφάλεια φυλακής, ησυχία νεκροταφείου. Όταν τα πετύχει αυτά και τα πνεύματα ηρεμήσουν δια του μαστιγίου, η αστική δημοκρατία μπορεί να επανέλθει. Κι αν χρειαστεί, αποκλείεται η αστική τάξη να μη βρει κανέναν Μεταξά, σάρκα εκ της σαρκός της”.

Βασίλης Ραφαηλίδης- Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους (1993)

    Το παραπάνω απόσπασμα του καταπληκτικού βιβλίου του Ραφαηλίδη πρωτογράφτηκε το 1993, σε μια περίοδο όπου το ενδεχόμενο της ανόδου του φασισμού στην Ελλάδα, σε σημείο που το κατεξοχήν φασιστικό κόμμα της χώρας να έχει φτάσει να μπει στη Βουλή και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να είναι αυτή τη στιγμή η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Βέβαια, στη σημερινή ιστορική συγκυρία με το πρωτοφανές στα μεταπολεμικά χρόνια ξερίζωμα των κοινωνικών κατακτήσεων στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, μάλλον έχουμε να κάνουμε με την επιβίωση της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι με τον εκσυγχρονισμό της, στοιχείο που αποτυπώνεται και στους οξύτατους ανταγωνισμούς, μέχρι τελικής πτώσεως, μεταξύ των υπερεθνικών ελίτ. Σε αδρές γραμμές πάντως, ο ρόλος του φασισμού είναι αυτός που περιγράφει οξυδερκώς ο Ραφαηλίδης. Τα διδάγματα της Ιστορίας σε σχέση με τον φασισμό, θεωρώ ότι έχουν γίνει κοινό κτήμα σε όλη την ανθρωπότητα μετά τον αιματηρότερο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα, τον Β' Παγκόσμιο.

   Για αυτό άλλωστε και οι εγχώριοι θιασώτες της φασιστικής ιδεολογίας, αποποιούνται στις δημόσιες δηλώσεις τους οποιαδήποτε σχέση με τον ναζισμό, δηλώνοντας μεταξύ άλλων “πατριώτες”, “Έλληνες” “προστάτες των πολιτών από τους εγκληματίες ξένους” και θιασώτες της “ανωτερότητας της ελληνικής φυλής”.

 “Ο λαϊκισμός (η κολακεία του λαού συλλήβδην και έξω από ταξικούς επικαθορισμούς) και ο φασισμός είναι συνώνυμα”, συμπληρώνει ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

   

   Η σημαντικότερη όμως αιτία της εξωπραγματικής, για πολλούς, εκτόξευσης της εκλογικής δύναμης του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής περιγράφεται σε ένα άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου (να με συγχωράτε που έχω ξεπατικώσει τον Ραφαηλίδη σε αυτό το σημείωμα, αλλά θεωρώ ότι είναι δύσκολο να εξηγηθεί τόσο περιεκτικά και εμπεριστατωμένα ένα τόσο σύνθετο φαινόμενο):

“ Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε τον Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν τον Μουσολίνι, όπως και οι Γερμανοί που αγάπησαν τον Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν τον Φράνκο. 

Ο φασισμός είναι λαϊκισμός-και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ' ουσίαν.

Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξαρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα. Άλλωστε οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ' το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη να ουρλιάζουν ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα που να τον προστατεύει απ΄τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό τους για ένα πέρασμα στην “ανώτερη τάξη”.

   Τι να πει κανείς για αυτό το εκπληκτικό πνεύμα! Πόσο παραστατικά εξηγεί ο αποθανών διανοούμενος, με όλη τη σημασία της λέξης, τους νόμους που διέπουν την γέννηση και εξέλιξη του φασισμού. Πόσο δένουν όλα τα παραπάνω με την ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα που χρειάζεται δύο παρελάσεις τον χρόνο, για να αισθανθεί εθνικά υπερήφανος. Που κατεβάζει τα παιδιά του πριν καν κλείσουν τα 10 τους χρόνια στους δρόμους για να παρελάσουν και να νιώσουν υπερήφανοι, εθνικά και γονεϊκά. Και πόσο εξηγεί και την ψευδαίσθηση που καλλιεργείται στους ψηφοφόρους της Χ.Α. ότι πρόκειται για... αντισυστημική, λαϊκή δύναμη.

“.... γιατί κι ο φασισμός είναι όντως λαϊκό κίνημα που στηρίζεται στους μικροαστούς και υποστηρίζεται όχι απ' τους ευπρεπείς αστούς αλλά από τους αδίστακτους μεγαλοαστούς που προσπαθούν να μονοπωλήσουν την οικονομία ενός τόπου σε βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και των αστών, πράγμα που δημιουργεί την εχθρότητα κατά του φασισμού, τόσο των προλετάριων όσο και της παραδοσιακής αστικής τάξης, όχι όμως και του μικροαστικού στρώματός της”.

   Δυστυχώς, η εγχώρια μικρομεσαία τάξη τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια πήρε συγκεκριμένα, αποκρουστικά χαρακτηριστικά. Η άνοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης που ενίσχυσε τις μαζικές ψευδαισθήσεις και δεν λειτούργησε ποτέ υπέρ του λαού, η επίπλαστη ευμάρεια που βίωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας - την ίδια στιγμή που οι αδίστακτοι μεγαλοαστοί που αναφέρει ο Ραφαηλίδης έχτισαν αυτοκρατορίες βασιζόμενοι στην διαπλοκή, τις κατάλληλες γνωριμίες και το κρατικό χρήμα- και η σταδιακή αποπολιτικοποίηση των κατοίκων της χώρας που από πολίτες μετατράπηκαν σε ιδιώτες, έχτισαν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο ήταν πολύ εύκολο να πατήσει η εγχώρια εκδοχή του φασισμού. Όταν κατέρρευσε και το τελευταίο “οχυρό” της επίπλαστης αυτής ευμάρειας, με την Ελλάδα να έχει γίνει και επίσημα πλέον μια οικονομική αποικία και την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της να αποψιλώνεται από τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματά τους, η “εκδίκηση” δεν ήρθε με την ομφαλοσκόπηση και την εξέλιξη ιδεών που θα μπορούσαν να αλλάξουν δραστικά το status quo, αλλά με την άκριτη ψήφιση αυτών που “μπορούν να ρίξουν και καμιά φάπα στους πουλημένους πολιτικούς”. Άλλωστε, οι ιδέες είναι μια λέξη που φαντάζει άγνωστη σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι προέρχονται κυρίως από τον επονομαζόμενο κεντρώο χώρο.

“Αντίθετα και με τη Δεξιά και με την Αριστερά, η κοινωνική βάση του Κέντρου ουδεμία σχέση έχει με ιδέες. Έχει όμως σχέση με μια πολύ έντονη δυσαρέσκεια υπαγορευόμενη από την καθήλωση των κεντρώων στην μικρομεσότητα εν γένει. Οι περίφημοι μικρομεσαίοι κατά το πορτοφόλι, κατά το ήθος και κατά το μυαλό είναι πάντα επικίνδυνοι γιατί εύκολα μπορούν να στραφούν οπουδήποτε, ακόμα και προς το φασισμό, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε σαν πολιτικό κίνημα κατ' αρχήν στην Ιταλία το 1922 με μια έξοχη εκμετάλλευση απ' τη μεριά του πρώην σοσιαλιστή Μουσολίνι της λαϊκής δυσαρέσκειας των μικρομεσαίων”.

   Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό και απαραίτητο να έχουμε υπόψιν όταν συζητάμε για την Χ.Α.,την μεγάλη αυτή αλήθεια που εξέφρασε ο Ραφαηλίδης. Άλλωστε από τον ίδιο χώρο, του Κέντρου, προέρχεται και η εκτόξευση των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που σημαίνει ότι πρόκειται για ψηφοφόρους που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αριστεροί, με την ευρεία έννοια του όρου. 

 Όπως ακριβώς δεν μπορούν να χαρακτηριστούν φασίστες όσοι ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή.

   Τελειώνω παραθέτοντας μια παράμετρο που μπορεί να αλλάξει δραστικά τις εύθραυστες ούτως ή άλλως ισορροπίες του σύγχρονου εγχώριου πολιτικού βίου. Μιλάω για το ενδεχόμενο, ο λόγος του μίσους της Χ.Α. να “ντυθεί” με μία διανοουμενίστικη χροιά υποστηριζόμενη από ανθρώπους που μπορούν να εκφέρουν δύο προτάσεις στη σειρά με ευκρίνεια και σαφήνεια. Η εικόνα των χρυσαυγιτών βουλευτών που μοιάζουν περισσότερο με μπράβους της νύχτας και πετούν “μαργαριτάρια” όταν ανοίγουν το στόμα τους, είναι μάλλον καθησυχαστικό για τα όρια της επιρροής που μπορεί να έχουν στους φουκαράδες που πιστεύουν περί ανώτερης φυλής. Τι θα συμβεί όμως, εάν βρεθούν μερικοί εκπρόσωποί τους που δεν θα μοιάζουν με γορίλες και θα έχουν ευφράδεια λόγου;

Ελπίζω να μην χρειαστεί να το μάθουμε.

Όλα τα ίδια μένουν;

http://www.youtube.com/watch?v=GYTzq2g2EUk

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Το κλασικό άσμα του θρυλικού πλέον Νίκου Παπάζογλου ταιριάζει «γάντι» στο νέο (;) τοπίο που οριοθέτησαν οι βουλευτικές εκλογές της 6^ης Ιουνίου. Μετά από τρία χρόνια που συντάραξαν συθέμελα τις ζωές της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, μετά από τις πρωτοφανείς αντιδράσεις από εκατομμύρια ανθρώπους που κατέβηκαν στους δρόμους, μετά από την πιο σύντομη κυβερνητική θητεία του πιο κατάπτυστου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης, που καταλήξαμε; Σε ένα κυβερνητικό σχήμα που θα συνεχίσει να κάνει ότι ακριβώς και οι προηγούμενοι. Οι όποιες ψευδαισθήσεις όσων αφελών πίστεψαν τις προεκλογικές εξαγγελίες θα πρέπει να έχουν ήδη διαλυθεί, από τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού Σαμαρά. «Πρέπει να πούμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό», είπε. Κάτι που σύμφωνα με την επαγωγική μέθοδο, σημαίνει ότι έως τώρα έλεγε ψέματα. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι η κατάσταση είναι όπως πριν. Ο σπόρος της αλλαγής έχει φυτευτεί, αν και είναι δύσκολο να προβλέψουμε πότε θα ανθίσει. Οι ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί σηματοδοτούν ένα εντελώς νέο πολιτικό σκηνικό.

 Η ΝΔ αν και κέρδισε την πρωτιά, δεν μπορεί να πανηγυρίζει. Επενδύοντας στον φόβο και επιτυγχάνοντας ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό συσπείρωσης, υπερίσχυσε με ένα ποσοστό διαφοράς κοντά στο 3 %, λαμβάνοντας 170.000 περισσότερους ψήφους. Το ενδεχόμενο να εξαντλήσει την τετραετία μοιάζει πραγματικά απίθανο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον μια ισχυρότατη αξιωματική αντιπολίτευση, έχοντας όλες τις αντικειμενικές δυνατότητες να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα.

Το ΠΑΣΟΚ αν και έχασε σχετικά λίγες (περίπου 78.000) ψήφους σε σχέση με τις προ δύο μηνών εκλογές, πνέει τα λοίσθια. Μία ματιά στις ηλικιακές κατηγορίες που το στήριξαν αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχασαν πολλές ψήφους (περίπου 208.000) και παρά το γεγονός ότι αποτελούν την τέταρτη πολιτική δύναμη μετρώντας λίγους μόνο μήνες ζωής, είναι ίσως ο πλέον αστάθμητος πολιτικός φορέας, έχοντας στις τάξεις του πρόσωπα που έχουν συνδεθεί με την καταστροφική περίοδο διακυβέρνησης του Καραμανλή.

Η ΔΗΜ.ΑΡ έδρεψε τους καρπούς της προεκλογικής στρατηγικής της, κράτησε τις δυνάμεις του, χάνοντας λίγο παραπάνω από 1000 ψήφους, και πλέον συγκυβερνά σαν άλλο ΛΑΟΣ με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Έχω την αίσθηση όμως ότι οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα επιφυλάξουν στο γιαλαντζί αριστερό κόμμα την τύχη που είχε και ο Καρατζαφέρης σε αυτές τις εκλογές. Δηλαδή, έξοδο από τη βουλή.

Το ΚΚΕ πλήρωσε ακριβά, αλλά και όπως του άξιζε, την υπερφίαλη, αλαζονική στάση που έδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα χάνοντας περισσότερες από 535.000 ψήφους. Δεν είναι δυνατόν, το κόμμα που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τον εργαζόμενο λαό, να του λέει ότι οι εκλογές είναι μία αυταπάτη και ότι η μόνη σωτηρία είναι η λαϊκή εξουσία που όμως θα αργήσει, γιατί οι πολίτες δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο ωριμότητας που βρίσκονται οι φωστήρες του Περισσού. Εάν συνεχίσουν έτσι μπορούν να… καταφέρουν να μείνουν και εκτός βουλής στις επόμενες εκλογές.

Για την Χρυσή Αυγή θα υπάρξει ξεχωριστή ανάλυση στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο και συνάμα τραγικό είναι ότι οι τραμπουκοφασίστες ήρθαν για να μείνουν.

Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις εκλογές είναι ότι κρίθηκαν σε δημογραφικό επίπεδο. Για άλλη μια φορά οι μεγάλες ηλικίες που αποτελούν την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συσπειρώθηκαν και ψήφισαν μαζικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

                                             (Πηγή: Εφημερίδα "Το Ποντίκι", 21/06/2012)

 Επίσης,  η μεγάλη αποχή (κοντά στο 40 %) των νέων, ήταν αποφασιστικής σημασίας στο τελικό αποτέλεσμα, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι στις ηλικίες18-34, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 33 % έναντι 20 % της ΝΔ και μόλις 6 % του ΠΑΣΟΚ.

Επίσης, δεν πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός της πρωτοφανούς προπαγάνδας φόβου που καλλιεργήθηκε που στήθηκε από τα ΜΜΕ, της ευρύτερης καλλιέργειας κλίματος πανικού αλλά και των απίστευτων άμεσων απειλών και εκβιασμών σε εργασιακούς χώρους.

http://topontiki.gr/article/35792

http://airetikosonair.blogspot.gr/2012/05/blog-post_3160.html

http://filologos10.wordpress.com/2012/06/12/%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF/

 Από την άλλη βέβαια, η τακτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, ήταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, και ας έλαβε περισσότερες από 593.000 ψήφους. Αντιφατικές και αντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών του, η «απειλή» Τσίπρα για μονομερή καταγγελία του μνημονίου, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους αντιπάλους του και η αδυναμία να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στο πλαστό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», έπαιξαν τον ρόλο τους και έκοψαν πολλές δυνητικές ψήφους, προσφέροντας επιπλέον επιχειρήματα σε όσους υποστήριζαν ότι δεν ήθελε να κυβερνήσει στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.

Και τώρα τι; Τώρα περισσότερο από ποτέ κρατάμε ψηλά το κεφάλι και ενισχύουμε την αλληλεγγύη μας. Όπως μπορεί ο καθένας, τρόποι δράσης και συλλογικότητες υπάρχουν παντού πλέον σε όλη την χώρα. Όσο δύσκολες μέρες και να έλθουν, η αίσθηση της ανθρωπιάς, η γνώση ότι δεν είσαι μόνος σου και η πίστη είναι ισχυρότερα στοιχεία από την υλική υστέρηση. Δεν μπορούμε να χάσουμε την πίστη μας, δεν δικαιούμαστε να μην παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για το ύψιστο καθήκον του ανθρώπου, να παραδώσει έναν καλύτερο κόσμο στις γενιές που θα έλθουν. 

http://www.youtube.com/watch?v=GYTzq2g2EUk

Πολιτικό σεισμό έχουν προκαλέσει τα αποτελέσματα των εκλογών ( http://ekloges.newsnow.gr/statistika/ ) που φαίνεται να ανατρέπουν οριστικά (;) το δικομματικό σύστημα και να δίνουν τον πρώτο λόγο για τις πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν από εδώ και πέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Φαινόταν από όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ότι το τελευταίο όπλο του συστήματος εξουσίας, η καλλιέργεια φόβου, όχι μόνο δεν θα έπιανε τόπο αλλά θα λειτουργούσε σαν μπούμερανγκ. Νισάφι πια με τα εκβιαστικά διλλήματα. Ο κόσμος δεν έχει να χάσει τίποτα πλέον, από τη στιγμή που ανατράπηκαν οι βασικές προϋποθέσεις  μιας αξιοπρεπούς ζωής για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Ελάχιστοι περίμεναν βέβαια τέτοια ανατροπή του πολιτικού status quo, με το ΠΑΣΟΚ να είναι τρίτο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για τη ΝΔ, η νίκη της μοιάζει με ήττα, πιάνοντας το χαμηλότερο ιστορικά ποσοστό της, και μόνο ο Σαμαράς χαζογελούσε στο τέλος, μοιάζοντας να βρίσκεται σε μία προσωπική νιρβάνα αγνώστου προελεύσεως.

     Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη βουλή πιστοποιεί με τον πιο βροντώδη τρόπο την κατιούσα που είχε πάρει η εγχώρια  πολιτική εκπροσώπηση, την σαπίλα και τον φιλοτομαρισμό που είχαν κυριαρχήσει, αλλά από την άλλη προκαλεί και ενστικτώδη αισθήματα απέχθειας και προβληματισμού.  440.894  ψήφισαν τους λεβεντόμαγκες εγχώριους φασίστες, ενώ στις προηγούμενες εκλογές το νούμερο ήταν  19.624. Δεν πιστεύω ότι μέσα σε τρία χρόνια αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό η φασιστική ιδεολογία. Οι περισσότεροι από αυτούς που τους ψήφισαν το έκαναν σαν ακραίο τρόπο αντίδρασης στις ακραίες καταστάσεις που ζούμε, χωρίς να έχουν δει ποτέ ούτε τα μούτρα των πειραγμένων εγκεφάλων που θα τους εκπροσωπήσουν (τρομάρα τους). Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν να είναι θετικά διακείμενοι σε μία προοπτική χούντας, «για να μπει μια τάξη». Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του. Το ότι ελάχιστοι από αυτούς που μιλάνε τώρα με «μαγκιά», δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους τι σημαίνει χούντα είναι μια λεπτομέρεια. Θα ήθελα πολύ να τους δω από μια γωνία, αν το όνειρό τους γίνει πραγματικότητα, τι θα λένε αν δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους τα βράδια στο πλαίσιο της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Γεμίσαμε από τζάμπα μάγκες.

    Σημαντικό ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στις εξελίξεις από εδώ και πέρα ο Καμμένος πιάνοντας διψήφιο ποσοστό μέσα σε λίγους μόνο μήνες αυτόνομης παρουσίας. Είναι θετικό ότι θα βάλει, εκτός απροόπτου, στην ατζέντα δύο καυτά θέματα που «θάφτηκαν» από τότε που μπήκαμε στην δίνη του ΔΝΤ: Την κήρυξη ΑΟΖ και την τιμωρία των ξεπουλημένων πολιτικών, οι οποίοι πλούτισαν από την ενασχόλησή τους με την πολιτική, ενώ την ίδια ώρα οι συμπολίτες τους υποφέρουν.  Όπως όλοι βέβαια, θα κριθεί στην πράξη.

    Στο ΚΚΕ έτσουξε πολύ το γεγονός ότι δεν είναι πλέον η πρώτη δύναμη στα κόμματα της Αριστεράς, αναγκάζοντας την Παπαρήγα να μιλήσει για πρώτη φορά για το ενδεχόμενο η λαϊκή κυριαρχία να έλθει πιο σύντομα από ότι την οραματιζόταν. Αν δεν βοηθήσει άμεσα με δραστικό τρόπο τον εργαζόμενο λαό τώρα, που χτυπιέται σαν χταπόδι από όλες τις πλευρές, πότε θα το κάνει; Την Δευτέρα Παρουσία;   

    Ο Κουβέλης αποδείχτηκε μία δημοσκοπική φούσκα και μάλλον ευχαριστημένος πρέπει να  είναι με τα νούμερα που έπιασε. Αν μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σημαίνει να δηλώνεις ότι είσαι δυσαρεστημένος με το μνημόνιο αλλά από τη στιγμή που υπογράφτηκε πρέπει να γίνει αποδεκτό, ας διαφωτίσει και εμένα τον πτωχό τω πνεύματι παρακαλώ, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής.

Δύο Ελλάδες

Μία άλλη σημαντική παράμετρος που επιβεβαιώνει πλήρως το προηγούμενο σημείωμά μου http://flogologos.blogspot.com/2012/05/blog-post.html είναι οι τεράστιες πραγματικά διαφορές στις ψήφους ανά ηλικιακή κατηγορία. Μιλάμε κυριολεκτικά για δύο διαφορετικές φιλοσοφίες. Δείτε πως ήταν διαμορφωμένη η κατάσταση, σύμφωνα με τα exit poll.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2012/05/51_06.html

Τα τελικά αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και δεν διαφέρουν από αυτό που είδατε πριν.  Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε το 7,5 % των ψήφων στις ηλικιακές κατηγορίες 18-34, και το τριπλασίασε σχεδόν στις ηλικίες άνω των 55!

ΗΛΙΚΙΑΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ         ΝΔ                   ΣΥΡΙΖΑ                       ΠΑΣΟΚ

18-34                                       13,5 %             17,5 %                         7,5 %

35-54                                       17 %                20 %                            10 %

55>                                          17 %                11,5 %                         21 %

Τέλος εποχής

Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα; Αυτό θα το δείξουν, ελπίζω με ακόμα πιο ξεκάθαρο τρόπο, οι επόμενες εκλογές που ουσιαστικά προκηρύχθηκαν από την Κυριακή. Κερδήθηκαν με τον παταγώδη τρόπο και τα δύο μεγάλα στοιχήματα που υπήρχαν. Αφενός, να είναι πάνω από 50 % το ποσοστό των πολιτών που ψήφισαν  υπέρ των μνημονιακών κομμάτων (αυτό φαινόταν να είναι δεδομένο). Αφετέρου, να μην συγκεντρώσουν τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα 151 έδρες και κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αυτό ήταν το δύσκολο στοίχημα). Έχουν ξεκινήσει ήδη και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα οι φωνές που θα προσπαθήσουν να καλλιεργήσουν τον φόβο, μήπως σώσουν οτιδήποτε δεν σώζεται.  Εδώ που φτάσαμε, δεν πρέπει να κάνουμε πισωγύρισμα. Το ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά ευρώ ή μάρκο. Ας αποφασίσει η θηλυκή (λέμε τώρα) σύγχρονη εκδοχή του Μέτερνιχ, η λαομίσητη Μέρκελ, τι θέλει. Αν θέλει να συνεχίσει τον ίδιο δρόμο της φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους των λαών της Ευρώπης, θα πρέπει να λάβει το μήνυμα από τον αυριανό πρωθυπουργό της χώρας, όποιος και αν είναι αυτός, ότι αυτά τελείωσαν. Η συγκυρία της εκλογής σοσιαλιστή Προέδρου στη Γαλλία, που έχει ταχθεί κατά της λιτότητας, μοιάζει ιδανική. Και ας δούμε τότε, βάζοντας κάτω τα ψυχρά συμφέροντα με τα οποία ασκείται η πολιτική, εάν η φράου Μέρκελ κρίνει ότι συμφέρει την Γερμανία να διαλυθεί η  Ευρωπαϊκή Ένωση και να επιστρέψει στο μάρκο. Αν αυτό ήταν προς το συμφέρον της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας, θα το είχε ήδη προκαλέσει. Επειδή όμως, η αυτοκρατορία της Γερμανίας χτίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό με όχημα το κοινό νόμισμα και τα τεράστια ποσά που άντλησε από τις εξαγωγές της στις χώρες-κομπάρσους της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης, ενδεχόμενη απόφαση να αφεθεί η  Ελλάδα στην τύχη της ενέχει τεράστιο πολιτικό ρίσκο.

   Προς επίρρωση της σχέσης αλληλεξάρτησης Γερμανίας-Ελλάδας και λαμβάνοντας υπόψιν μόνο τους πολεμικούς εξοπλισμούς, είναι χαρακτηριστικό ότι  σχεδόν το 15% των εξαγωγών όπλων της Γερμανίας γίνονται προς την Ελλάδα, τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης. Από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, έως σήμερα η Ελλάδα δαπάνησε 216 δισ. ευρώ σε πολεμικούς εξοπλισμούς.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/guardian-oi-ellinikes-amyntikes-dapanes-kai-i-germaniki-ypokrisia

  Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το μεγαλεπήβολο και  ελπιδοφόρο σχέδιο που υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε την ευημερία και ασφάλεια των λαών, τελικά επέφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, κυρίως γιατί υπηρέτησε τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου και μιας δράκας ανθρώπων, αδιαφορώντας για το κοινό καλό, για την ευημερία των πολλών. Αυτή η Ένωση ή θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Μέση λύση δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που έλαχε σε εμάς να καθορίζουμε τόσο σημαντικά και ευρύτερα ζητήματα, δεν πρέπει να φανούμε ανάξιοι του ιστορικού μας ρόλου.

Venceremos!

Χάσμα ή πόλεμος των γενεών;

«Αγαπημένοι μου γονείς, στις εκλογές που έρχονται μην ψηφίσετε σας παρακαλώ τα δύο κόμματα που μας έφτασαν σε αυτή την κατάσταση και υπονόμευσαν το μέλλον μου».

«Έχεις δίκιο κοριτσάκι μου, αλλά θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα πάρουμε τις συντάξεις μας, και μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσουμε και εμείς και έχει ο Θεός».

Τον παραπάνω διάλογο, που δεν έγινε ακριβώς με αυτά τα λόγια αλλά αυτό ήταν το γενικό πνεύμα του, μου τον μετέφερε μία φίλη μου, η οποία πληρώνεται όταν και όποτε έχει λεφτά ο εργοδότης της. Ανήκει δηλαδή στην πλειοψηφία των σημερινών εργαζομένων της Ελλάδας και όχι στους λίγους… προνομιούχους που πληρώνονται στην ώρα τους. Η προσέγγιση αυτή, που είναι γνωστό ότι δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά μάλλον τον κανόνα, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας της νεοελληνικής κοινωνίας. Μόνο που στη συγκεκριμένη συγκυρία, μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες κοινωνικές-πολιτικές διαπιστώσεις

- Η ελληνική οικογένεια είναι ο βασικότερος, ίσως, πυλώνας στήριξης των νεότερων ηλικιακά ατόμων

-Οι περιπτώσεις ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους και επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία (όσοι από αυτούς τουλάχιστον μπορούν) αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο

- Η όποια στήριξη προσφέρεται έχει ημερομηνία λήξης. Κανείς, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι αθάνατος

- Η Ελλάδα είναι χώρα, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι μεγάλης ηλικίας

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη απογραφή, το 2011, τα στοιχεία του πληθυσμού κατανέμονται ως εξής:

 Σύνολο: 10.787.690

Άρρενες: 5.303.690 (49,2%)

Θήλεις: 5.484.000 (50,8%)

Κατά ηλικία:

0-14 ετών: 1.666.888 (15,20%) 2008 14.4% 1.614.785

15-64 ετών: 7.423.889 (67,71%) 2008 67.5% 7.569.304

65 ετών και άνω: 1.873.243 (17,08%)2008 18.1% 2.029.695

Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι, κατά κανόνα, οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, είναι πιο τακτικοί ψηφοφόροι από τους νεαρότερους, στοιχείο που αποδεικνύεται από την εκλογική συμπεριφορά των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων και διαπιστώνεται και οπτικά από την εικόνα των μεσόκοπων που εξακολουθούν να πηγαίνουν σε κομματικές συγκεντρώσεις, καταλαβαίνουμε ότι οι ερχόμενες εκλογές, που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, θα καθοριστούν από αυτούς που έχουν το μικρότερο, χρονικά, μέλλον και οι οποίοι θα ψηφίσουν πιο μαζικά από τους νέους!

Υπό αυτό το πρίσμα, νομίζω ότι το χάσμα των γενεών, αυτή η διαχρονική και αιώνια πραγματικότητα, μπορεί να μετατραπεί σε πόλεμο, έστω και ψυχρό, αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις που κάνουν λόγο για στήριξη του δικομματισμού από τους μεγαλύτερες ηλικιακά ψηφοφόρους. Η αλληλεγγύη των γενεών μοιάζει με μια έννοια που έχει χάσει τελείως το νόημα  της, καθώς είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που η νέα γενιά ζει με χειρότερους όρους από την προηγούμενη και το ίδιο θα συμβεί από εδώ και πέρα και με τις επόμενες. Δεν υποστηρίζω ότι οι προθέσεις είναι κακές. Κανείς γονιός δεν θέλει να βλέπει το παιδί του να υποφέρει. Είναι όμως εκ των πραγμάτων δύσκολο για τους μεγαλύτερους να ξεφύγουν από τον συντηρητισμό που συνάδει με την ηλικία. Όταν αυτό συνδυάζεται και με τον καλλιεργούμενο φόβο, που προωθείται ως ασπίδα σωτηρίας ενός χρεωκοπημένου συστήματος, το κοκτέιλ γίνεται από επικίνδυνο έως σχιζοφρενικό. Ούτε υποστηρίζω ότι μπορούμε να βασιστούμε σε έναν σωτήρα-βοσκό τον οποίο και θα ακολουθήσουμε ως άβουλα πρόβατα. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι αν δεν υπάρξει δραστική αλλαγή στην πολιτική γεωγραφία και στον τρόπο σκέψης μας, θα μοιάζουμε με κουνελάκια που θα προσπαθούν να αποφύγουν τα σκάγια. Η απολιτική στάση που προωθήθηκε μετά βδελυγμίας τα προηγούμενα χρόνια από δήθεν ψαγμένα «άτομα» και μέσα δεν είναι πλέον καθόλου «cool». Τι το αντιδραστικό ή πρωτοποριακό υπάρχει στο να σου επιβάλλουν μία ζωή που δεν έχει καμία σχέση με τα όνειρά σου και εσύ να μην προσπαθείς καν να εκφραστείς ή να προσπαθήσεις να μην συμβούν αυτά που θα γίνουν για εσένα χωρίς εσένα; Πως είναι δυνατόν να μας έχουν φλομώσει στα ψέματα, να έχουν υπονομεύσει το μέλλον μας και να υπάρχει κόσμος που είτε υιοθετεί μία μπανάλ, δήθεν αντικομφορμιστική στάση μη πηγαίνοντας να ψηφίσει  ή χειροκροτεί  ξανά τα ίδια τελειωμένα πρόσωπα;

Οι απορίες και τα ερωτηματικά θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες ολόκληρες. Ενδεχομένως και οι αντιρρήσεις σχετικά με τις δυνατότητες δραστικής αλλαγής που υπάρχουν στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, από κάπου πρέπει να αρχίσει η αλλαγή. Και από τη στιγμή που δεν είμαστε έτοιμοι να πιάσουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους, όπως ακούω από διάφορους που έχουν εύκολα τα μεγάλα λόγια, η πρώτη μεγάλη ευκαιρία είναι οι σημερινές εκλογές.

Κοντός ψαλμός αλληλούια. 

Παρελάστε ρε, τι σας ζητάνε;

http://www.youtube.com/watch?v=IbBJIk8cLQU&feature=related

Οι παρελάσεις που διεξάγονται στην Ελλάδα του 2012, πλέον χρήζουν μόνο σημειολογικής και κοινωνιολογικής ανάλυσης. Τι αποδείχτηκε για μία ακόμα φορά στην χώρα που γέννησε τη δημοκρατία; Ότι οι αποκαλούμενοι και ως εκπρόσωποι του λαού ενδιαφέρονται καθαρά και ξάστερα μόνο για την διασφάλιση των συμφερόντων τους και την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών τους επιδιώξεων, αδιαφορώντας πλήρως για το κοινό καλό, για την ασφάλεια εν τέλει των πολιτών. Αναφέρω γεγονότα που συνέβησαν στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, όπως τα είδα και τα έζησα: Κλείσιμο κεντρικών δρόμων, χιλιόμετρα πριν από τον τόπο της παρέλασης και αναίτια πρόκληση κυκλοφοριακής συμφόρησης, εξακρίβωση στοιχείων  και προληπτικές προσαγωγές, απαγόρευση κυκλοφορίας σε κεντρικά σημεία και κατεύθυνση του πλήθους σε συγκεκριμένους δρόμους, τεράστιος αριθμός ΜΑΤ και αστυνομικών δυνάμεων, καμία οπτική επαφή με την εξέδρα των «επισήμων». Όλα τα παραπάνω συνιστούν στοιχεία ενός πολιτεύματος που δεν προσομοιάζει ούτε κατ’ ελάχιστον στη δημοκρατία. Ειδικά η απαγόρευση κυκλοφορίας, συνιστά σοβαρή συνταγματική εκτροπή, που συναντάται μόνο σε ολοκληρωτικά-απολυταρχικά καθεστώτα. Επίσης, σημειώθηκαν συμπλοκές και τραυματισμοί.

http://filologos10.wordpress.com/2012/03/25/%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83/

Η ξεδιάντροπη θνησιγενής κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να τα αποτρέψει όλα αυτά. Είχαν προηγηθεί συσκέψεις επί συσκέψεων στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη –που θα έπρεπε να μετονομαστεί σε Υπουργείο προστασίας διεφθαρμένων πολιτικών-και είχαν εκφραστεί σκέψεις για ματαίωση των φετινών παρελάσεων. Ακόμα και να μην αναβάλλονταν όμως, θα μπορούσε να εκτονωθεί προσωρινά η οργή, εάν οι πολιτικοί «άρχοντες», δήλωναν ότι δεν θα παραστούν, και τοποθετούνταν στις θέσεις τους άλλοι «επίσημοι» (όπως για παράδειγμα βετεράνοι και ανάπηροι πολέμων, μέλη ανθρωπιστικών συλλόγων, διακεκριμένοι επιστήμονες), οι οποίοι και θα εξέφραζαν σε μεγαλύτερο βαθμό τους πολίτες. Με αυτό τον τρόπο, η πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων θα αποτρεπόταν σε μεγάλο βαθμό.  Όμως, όπως γίνεται κατανοητό στην πλειοψηφία-θέλω να πιστεύω, της κοινωνίας- αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για εμάς, δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτό που προέταξαν ήταν το συμβολικό επίπεδο της ήττας τους αν δεν παρίσταντο (ενώ την ίδια ώρα δεν τολμούν να ξεμυτίσουν έξω από το σπίτι τους χωρίς ασφάλεια) αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα. Τα παρακάτω λόγια αξιωματικού τη ΕΛ.ΑΣ, αποτυπώνουν ανάγλυφα το κλίμα που είχε  καλλιεργηθεί:

«Η φετινή  παρέλαση στο Σύνταγμα για την Αστυνομία ισοδυναμεί  με Πολυτεχνείο και με αυτά τα δεδομένα καταστρώνουμε το σχέδιό μας. Όποιος πολίτης ξεπεράσει τα όρια θα προσάγεται, αν κάποιες ακραίες ομάδες προσπαθήσουν να διαλύσουν την παρέλαση οι άνδρες των ΜΑΤ θα κάνουν χρήση κλομπ και χημικών, ενώ θα ελέγχονται προληπτικά άτομα που θα μεταφέρουν σακίδια…. Θα ψάχνουμε για μολότοφ, αλλά και ντομάτες, γιαούρτια και αβγά…».

Πολυτεχνείο λοιπόν η παρέλαση, που υποτίθεται ότι γίνεται για να τιμηθούν οι αγώνες για ελευθερία των προγόνων μας! Η παρουσία όσων πολιτικών εκπροσώπων της πιο λαομίσητης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης διατάχτηκαν να παραστούν στην επέτειο της εθνικής γιορτής, δεν τίμησε την επανάσταση του 1821, αλλά την προσέβαλε βαθύτατα. Μία γιορτή που-ανεξαρτήτως της σημασίας των παρελάσεων και της κουβέντας περί του  αν θα έπρεπε ή όχι να καταργηθούν-γίνεται για να  ενισχυθεί το φρόνημα του λαού, μετατράπηκε σε πολεμική άσκηση, σε καταναγκαστικά έργα, ώστε η άρχουσα πολιτική τάξη να αποφύγει, με αυτιστικό τρόπο, άλλη μία συμβολική ήττα. Ήττα που τελικά, ότι και να  λέγεται, δεν αποφεύχθηκε.

Στο ίδιο μήκος κύματος, θα πρέπει να κυμανθούν οι αντιδράσεις όλων μας. Παραφράζοντας τα λόγια του μέγα αξιωματικού που παραλλήλισε το Πολυτεχνείο με τις παρελάσεις θα πω το εξής: «Οι φετινές εκλογές ισοδυναμούν για τους πολίτες με την ιστορική ευθύνη απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας (τουλάχιστον σε αυτό το ηθικό  επίπεδο αρχικά) των δοσίλογων, εξευτελισμένων πολιτικών που υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας». Κοντός ψαλμός αλληλούια.