-Πριν από λίγες μέρες έγινε απόπειρα αυτοπυρπόλησης εργαζόμενου σε απόγνωση, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Θεσσαλονίκης μπροστά σε τράπεζα. Εγράφη στο διαδίκτυο-δεν νομίζω να αναφέρθηκε η είδηση στα τηλεοπτικά ΜΜΕ- ότι είχε πάρει επαγγελματικό δάνειο που αδυνατούσε να αποπληρώσει με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με κατάσχεση το σπίτι του.
Τον Δεκέμβριο του 2010 στην Τυνησία μία δημόσιος αυτοπυρπόληση ενός άνεργου απόφοιτου πανεπιστημίου, όταν συνελήφθη από την αστυνομία την ώρα που πουλούσε φρούτα στο δρόμο "χωρίς να είναι εφοδιασμένος με την νόμιμη άδεια", ήταν η αφορμή να αρχίσουν σε κάθε πόλη της χώρας μαζικές διαμαρτυρίες κατά του καθεστώτος που κατέληξαν στην πτώση του. Ακολούθησαν μαζικές εξεγέρσεις σε Αίγυπτο, Υεμένη, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, Αλγερία, Λιβύη που έχουν επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στο εσωτερικό των χωρών.
-Ανδρέας Λοβέρδος, Υπουργός Υγείας μιλώντας στην Βουλή στις 6 Σεπτεμβρίου: «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».
Στην πραγματικότητα, από απάντηση που κατετέθη στη Βουλή σε σχετική Ερώτηση Βουλευτή (αρ. πρωτ. ΤΚΕ/Φ.2/12 Μαΐου 2011 Γενική Γραμματεία Δημ. Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Τμήμα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου) προκύπτει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στις 31/12/2010 ήταν 668.158. Σε σημείωμα του στην καθημερνή του στήλη Ναυτίλος της Ελευθεροτυπίας τις 17 Σεπτεμβρίου, ο Στάθης γράφει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου, της Eurostat, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (τα οποία όλα συμπίπτουν) το σύνολο των υπαλλήλων του «στενού» Δημόσιου Τομέα το 2009 ήταν 511.906.Εξ αυτών οι τακτικοί ήταν 460.636, οι συμβασιούχοι αορίστου χρόνου 25.981 και ορισμένου χρόνου 48.880. Το ποσοστό όσων υπηρετούν στην Ελλάδα στο ευρύτερο Δημόσιο, απ' τον στρατό έως τα σχολεία και τις εφορίες, είναι (ήταν το 2009, τώρα είναι μικρότερο) στο 9,04% του πληθυσμού της χώρας, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ενωση είναι 9,92%.
«Στη Δανία, που ουδείς μπορεί να την κατηγορήσει για κακοδιοίκηση, το ποσοστό είναι 18%!. Κι ακολουθούν η Σουηδία, η Φινλανδία (των εγγυήσεων), η Ολλανδία, η Γαλλία, η Βρετανία κι άλλοι, πολλοί άλλοι. Ναι, λένε ορισμένοι (ή βαλτοί ή ηλίθιοι ή θύματα της προπαγάνδας), αλλά σε εμάς οι δημόσιοι υπάλληλοι μας κοστίζουν περισσότερο. Ψεύδος κι αυτό! μέγα ψεύδος. Στην Ελλάδα οι αμοιβές «των εν ευρεία εννοία δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται στο 10,8% του ΑΕΠ». Στη Δανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, τη Βρετανία, την Ιταλία κι άλλες -πολλές- χώρες το ποσοστό κυμαίνεται απ' το 11% έως το 17%!!».
- «Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο αφερεγγυότητας, χαμηλής ανταγωνιστικότητας και ολοένα βαθύτερης ύφεσης. Με την επίδραση και της δρακόντειας δημοσιονομικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος οδεύει στο 200% του ΑΕΠ. Για να γλιτώσει, η Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας και να επιστρέψει στη δραχμή. Η πρόσφατη συμφωνία για ανταλλαγή χρεών που προσέφερε η Ευρώπη στην Ελλάδα ισοδυναμεί με ληστεία, παρέχοντας πολύ μικρότερη ανακούφιση από αυτήν που χρειαζόταν η χώρα. Εάν εξετάσει κανείς ξεχωριστά τα στοιχεία και λάβει υπόψη τα μέτρα υπέρ των πιστωτών, τότε αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά η βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν σχεδόν μηδενική. Η καλύτερη επιλογή που έχει τώρα είναι να απορρίψει αυτήν τη συμφωνία και, υπό την απειλή της χρεοκοπίας, να διαπραγματευτεί μία καλύτερη. Ακόμη κι αν έδιναν στην Ελλάδα πραγματική και σημαντική βοήθεια για το δημόσιο χρέος της, δεν μπορεί να επιστρέψει στην ανάπτυξη εάν δεν ανακτήσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητά της. Και χωρίς επιστροφή στην ανάπτυξη, τα χρέη της Ελλάδας θα εξακολουθούν να είναι μη διατηρήσιμα».
Το άρθρο του Nouriel Roubini στις 16 Σεπτεμβρίου στους Financial Times για την Ελλάδα (Ο Ρουμπινί είναι οικονομολόγος των ΗΠΑ ο οποίος προέβλεψε τόσο το σκάσιμο της φούσκας της αμερικανικής στεγαστικής αγοράς όσο και την παγκόσμια ύφεση που ξεκίνησε το 2008):
-«…οι θυσίες επιβάλλονται κυρίως στους μισθωτούς και συνταξιούχους για την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών μεγεθών, συνοδεύονται από αναπτυξιακά, κοινωνικά και ανταγωνιστικά αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας, αφού η μείωση των μισθών και ημερομισθίων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν επέφερε βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητάς της. Αντίθετα, αυτό που έχει επιτευχθεί είναι η υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού στο έτος 2003, του κατώτερου μισθού σε επίπεδα πριν το έτος 1984 και του επιπέδου ανεργίας στο έτος 1961,… κλπ)».
ΙΝΕ- ΓΣΕΕ Ετήσια Έκθεση 2011: Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση
