Α-σύμμετρες ψηφίδες

-Πριν από λίγες μέρες έγινε απόπειρα αυτοπυρπόλησης εργαζόμενου σε απόγνωση, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Θεσσαλονίκης μπροστά σε τράπεζα. Εγράφη στο διαδίκτυο-δεν νομίζω να αναφέρθηκε η είδηση στα τηλεοπτικά ΜΜΕ- ότι είχε πάρει επαγγελματικό δάνειο που αδυνατούσε να αποπληρώσει με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με κατάσχεση το σπίτι του.

Τον Δεκέμβριο του 2010 στην Τυνησία μία δημόσιος αυτοπυρπόληση ενός άνεργου απόφοιτου πανεπιστημίου, όταν συνελήφθη από την αστυνομία την ώρα που πουλούσε φρούτα στο δρόμο "χωρίς να είναι εφοδιασμένος με την νόμιμη άδεια", ήταν η αφορμή να αρχίσουν σε κάθε πόλη της χώρας μαζικές διαμαρτυρίες κατά του καθεστώτος που κατέληξαν στην πτώση του.  Ακολούθησαν μαζικές εξεγέρσεις σε Αίγυπτο, Υεμένη, Σαουδική Αραβία,  Μπαχρέιν, Αλγερία, Λιβύη που έχουν επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στο εσωτερικό των χωρών.

-Ανδρέας Λοβέρδος, Υπουργός Υγείας μιλώντας στην Βουλή στις 6 Σεπτεμβρίου: «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».

Στην πραγματικότητα, από απάντηση που κατετέθη στη Βουλή σε σχετική Ερώτηση Βουλευτή (αρ. πρωτ. ΤΚΕ/Φ.2/12 Μαΐου 2011 Γενική Γραμματεία Δημ. Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Τμήμα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου) προκύπτει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στις 31/12/2010 ήταν 668.158. Σε σημείωμα του στην καθημερνή του στήλη Ναυτίλος της Ελευθεροτυπίας τις 17 Σεπτεμβρίου, ο Στάθης γράφει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου, της Eurostat, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (τα οποία όλα συμπίπτουν) το σύνολο των υπαλλήλων του «στενού» Δημόσιου Τομέα το 2009 ήταν 511.906.Εξ αυτών οι τακτικοί ήταν 460.636, οι συμβασιούχοι αορίστου χρόνου 25.981 και ορισμένου χρόνου 48.880. Το ποσοστό όσων υπηρετούν στην Ελλάδα στο ευρύτερο Δημόσιο, απ' τον στρατό έως τα σχολεία και τις εφορίες, είναι (ήταν το 2009, τώρα είναι μικρότερο) στο 9,04% του πληθυσμού της χώρας, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ενωση είναι 9,92%.

«Στη Δανία, που ουδείς μπορεί να την κατηγορήσει για κακοδιοίκηση, το ποσοστό είναι 18%!. Κι ακολουθούν η Σουηδία, η Φινλανδία (των εγγυήσεων), η Ολλανδία, η Γαλλία, η Βρετανία κι άλλοι, πολλοί άλλοι. Ναι, λένε ορισμένοι (ή βαλτοί ή ηλίθιοι ή θύματα της προπαγάνδας), αλλά σε εμάς οι δημόσιοι υπάλληλοι μας κοστίζουν περισσότερο. Ψεύδος κι αυτό! μέγα ψεύδος.  Στην Ελλάδα οι αμοιβές «των εν ευρεία εννοία δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται στο 10,8% του ΑΕΠ». Στη Δανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, τη Βρετανία, την Ιταλία κι άλλες -πολλές- χώρες το ποσοστό κυμαίνεται απ' το 11% έως το 17%!!».

- «Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο αφερεγγυότητας, χαμηλής ανταγωνιστικότητας και ολοένα βαθύτερης ύφεσης. Με την επίδραση και της δρακόντειας δημοσιονομικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος οδεύει στο 200% του ΑΕΠ. Για να γλιτώσει, η Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας και να επιστρέψει στη δραχμή. Η πρόσφατη συμφωνία για ανταλλαγή χρεών που προσέφερε η Ευρώπη στην Ελλάδα ισοδυναμεί με ληστεία, παρέχοντας πολύ μικρότερη ανακούφιση από αυτήν που χρειαζόταν η χώρα. Εάν εξετάσει κανείς ξεχωριστά τα στοιχεία και λάβει υπόψη τα μέτρα υπέρ των πιστωτών, τότε αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά η βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν σχεδόν μηδενική. Η καλύτερη επιλογή που έχει τώρα είναι να απορρίψει αυτήν τη συμφωνία και, υπό την απειλή της χρεοκοπίας, να διαπραγματευτεί μία καλύτερη.  Ακόμη κι αν έδιναν στην Ελλάδα πραγματική και σημαντική βοήθεια για το δημόσιο χρέος της, δεν μπορεί να επιστρέψει στην ανάπτυξη εάν δεν ανακτήσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητά της. Και χωρίς επιστροφή στην ανάπτυξη, τα χρέη της Ελλάδας θα εξακολουθούν να είναι μη διατηρήσιμα».

Το άρθρο του Nouriel Roubini στις 16 Σεπτεμβρίου στους Financial Times για την Ελλάδα (Ο Ρουμπινί είναι οικονομολόγος των ΗΠΑ ο οποίος προέβλεψε τόσο το σκάσιμο της φούσκας της αμερικανικής στεγαστικής αγοράς όσο και την παγκόσμια ύφεση που ξεκίνησε το 2008):

-«…οι θυσίες επιβάλλονται κυρίως στους μισθωτούς και συνταξιούχους για την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών μεγεθών, συνοδεύονται από αναπτυξιακά, κοινωνικά και ανταγωνιστικά αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας, αφού η μείωση των μισθών και ημερομισθίων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν επέφερε βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητάς της. Αντίθετα, αυτό που έχει επιτευχθεί είναι η υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού στο έτος 2003, του κατώτερου μισθού σε επίπεδα πριν το έτος 1984 και του επιπέδου ανεργίας στο έτος 1961,… κλπ)».

ΙΝΕ- ΓΣΕΕ Ετήσια Έκθεση 2011: Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση

Η «αισχρή διαχείριση» του ελληνικού χρέους

Αντιγράφω την είδηση από το, ενημερωμένο, sofokleous10.gr:

«Υπάρχει ελπίδα να αποφύγει η Ελλάδα τελικά την αναδιάρθρωση του χρέους, έστω και αν προωθείται να γίνει με τρόπο απολύτως ελεγχόμενο, δηλαδή με ελαχιστοποίηση των συνεπειών για τις τράπεζες και τους άλλους ιδιώτες πιστωτές; Στις πολλές φωνές που υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατο να αποφευχθεί τελικά μια μεγάλη διαγραφή ελληνικού χρέους προστέθηκε ένας κορυφαίος βετεράνος πολιτικός της Ευρώπης, ο Σοσιαλδημοκράτης, πρώην υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος της Αυστρίας, Χάνες Άντρος: «Το ελληνικό χρέος θα πρέπει να διαγραφεί κατά το ήμισυ, όλες οι άλλες λύσεις είναι απλώς παραμύθια», δήλωσε, και τόνισε ότι «οι Έλληνες δεν έχουν το δυναμικό για να αποπληρώσουν τα 330 δισεκατομμύρια ευρώ και σε παρόμοια περίπτωση μια τράπεζα, αντί να χάσει τα πάντα, διαγράφει το ήμισυ του χρέους. Ελπίζω οι πολιτικοί της Ευρώπης να το καταλάβουν γρήγορα».

Ο Άντρος άσκησε δριμεία κριτική στους Ευρωπαίους πολιτικούς για την «ανεύθυνη αδυναμία» τους να αφήνουν σε ασάφεια την Ελλάδα, αναφέροντας πως δεν πρόκειται μόνον για την Ελλάδα, αλλά πως οι πολιτικοί, αν συνεχίσουν αυτή τη στάση τους, θα οδηγήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση στην ασημαντότητα. «Από τη δεκαετία του 1970 καμία κρίση κράτους δεν έτυχε τόσο αισχρής διαχείρισης από τους ευρωπαίους πολιτικούς, όπως η τωρινή κρίση στην Ελλάδα», επισήμανε.

Η ελληνική κυβέρνηση, προσπαθώντας να «πουλήσει» σε μια διστακτική έως αγανακτισμένη εγχώρια κοινή γνώμη τη νέα διάσωση, είναι υποχρεωμένη να καλλιεργήσει ελπίδες και προσδοκίες ότι αυτή την φορά, με το νέο μνημόνιο και τα νέα δάνεια, τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Με κάποιο «μαγικό» τρόπο, που δεν εξηγείται επαρκώς στους πολίτες, υποτίθεται ότι η χώρα θα περάσει σε ταχύρυθμη ανάπτυξη και δημοσιονομική εξυγίανση και σε λίγα χρόνια το ογκώδες δημόσιο χρέος θα έχει γίνει πλέον βιώσιμο.

Όμως, αν διαβάσει προσεκτικά κανείς την αιτιολογική έκθεση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (νέο μνημόνιο) θα αντιληφθεί ότι ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση προβλέπει ότι το 2015, ύστερα από αρκετά χρόνια σκληρής λιτότητας και πρωτοφανούς έκτασης εκποίησης δημόσιας περιουσίας, η χώρα θα εξακολουθεί να πνίγεται από τους τόκους του χρέους!

«Οι γενικές κρατικές δαπάνες», σημειώνεται στην αιτιολογική έκθεση, «εκτιμάται ότι θα παρουσιάσουν σημαντική αύξηση κατά 10.319,28 εκατ. ευρώ ή ποσοστό 37,8% το 2015 σε σύγκριση με τη σχετική εκτίμηση για το 2011 προ των παρεμβάσεων. Η διαμόρφωση των ανωτέρω αυξημένων πιστώσεων, οφείλεται στην αύξηση των δαπανών για τόκους κατά 7.398 εκατ. ευρώ ή ποσοστό 46,2%» και σε άλλους δευτερεύοντες παράγοντες, που μνημονεύονται στην έκθεση.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αν ο στόχος όλης αυτής της περιπέτειας είναι να πάψει κάποτε η χώρα να «πνίγεται» από τους τόκους του χρέους, η ίδια η κυβέρνηση προεξοφλεί την αποτυχία, γιατί, πολύ απλά, «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Το 2015, ακόμη και αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα πληρώνουμε 7,4 δισ. ευρώ περισσότερα για τόκους. Μόνο που στο μεταξύ το βιοτικό επίπεδο στη χώρα θα έχει πέσει σε επίπεδα τριτοκοσμικής οικονομίας, το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας θα έχει χαθεί, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έχουν αποφύγει τις ζημιές και η επόμενη διαπραγμάτευση για άλλη μια χρηματοδότηση διάσωσης δεν θα μπορεί να γίνει παρά μόνο με τον όρο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Χρεοκοπία; Ναι! Ελεγχόμενη; Ναι, αλλά για όλους τους άλλους, πλην των Ελλήνων...».

Μήπως πρέπει να καλέσουμε τον άνθρωπο στην Ελλάδα και να του δώσουμε το τιμόνι της χώρας; Γιατί τα δικά μας πολιτικά ανδρείκελα προκαλούν συναισθήματα αηδίας και σιχαμάρας στο σκεπτόμενο, τουλάχιστον, τμήμα του πληθυσμού.

Θέατρο Σκιών

Το θέατρο σκιών που παίχτηκε τις τελευταίες τρεις ημέρες από τον εγχώριο πολιτικό θίασο (με την αποτυχημένη προσπάθεια συγκυβέρνησης-συνενοχής και όλα τα τραγελαφικά που  ακολούθησαν) θα ήταν διασκεδαστικό εάν το βλέπαμε σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της μεταπολίτευσης. Την ώρα τούτη όμως είναι επικίνδυνο. Γιατί καταδεικνύει ότι έχουμε να κάνουμε με αδίστακτους εξυπηρετητές συμφερόντων που δεν λογαριάζουν τίποτε μπροστά στον στόχο. Και ξεκάθαρος στόχος της προδοτικής κυβέρνησης Παπανδρέου είναι η ψήφιση με κάθε κόστος του αποκαλούμενου «μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής στρατηγικής». Το οποίο θα έπρεπε να ονομάζεται μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα κατάρρευσης της χώρας.  Την στιγμή που  έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων (ΙΜΕ), της ΓΣΕΒΕΕ, (Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας) σχετικά με την πορεία των μικρών επιχειρήσεων (έως 49 άτομα), εκτιμά ότι περί τις 225.000 θα έχουν βάλει λουκέτο μέσα στο 2011, ενώ μέχρι και πριν από ένα μήνα η σχετική πρόβλεψη τις ανέβαζε σε 175.000. Την στιγμή που ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης εκτιμά πως το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα βαθαίνει την ύφεση η οποία προβλέπεται να φθάσει στο - 4,2% και αυξάνει την ανεργία, η οποία φέτος, αναμένεται να κλείσει στο 22 - 23%, προκαλώντας απώλειες για τα ασφαλιστικά ταμεία 6 δισ. Ευρώ και δηλώνει πως «αν υλοποιηθεί το πρόγραμμα εκτιμάμε ότι το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών και συνταξιούχων το 2015 θα βρίσκεται στο 40 - 45% του έτους 2008. Την στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης από την πρωτοφανή επιδείνωση των οικονομικών όρων ζωής τους. Την στιγμή αυτή βλέπουμε τον περήφανο πρωθυπουργό να δηλώνει για άλλη μία φορά ότι «θα τα καταφέρουμε» και ετοιμάζεται να εκπληρώσει την τελευταία, όπως όλα δείχνουν, αποστολή της ετοιμοθάνατης κυβέρνησής του. Την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που, αν ψηφιστεί και παραμείνει ενεργό, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε μία χώρα τρομακτικών ανισοτήτων, μια χώρα ζούγκλα όπου το δίκιο των οικονομικά ισχυρών θα μπορεί να παρομοιαστεί με την ισχύ των λιονταριών με την μεγάλη μάζα του λαού να είναι τα κουνελάκια που θα προσπαθούν να επιβιώσουν όπως-όπως.

Ασύλληπτη προπαγάνδα

Συνένοχοι, σε εξοργιστικό βαθμό, στο έργο της κυβέρνησης της εθνικής και κοινωνικής μειοδοσίας είναι τα τηλεοπτικά, κυρίως, ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ  ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν ανακοίνωνε ότι η παροχή της πέμπτης δόσης του δανείου στην Ελλάδα είναι εξασφαλισμένη, υπήρχαν παπαγαλάκια που συνέχιζαν να κάνουν λόγο για τον κίνδυνο να μην εκταμιευτούν τα χρήματα και τότε «τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις». Ενώ οι Βρυξέλλες παρακολουθούσαν με τρόμο τις πολιτικές εξελίξεις και παραμένουν έτοιμες να χορηγήσουν όπως - όπως στην Αθήνα την πέμπτη δόση, για να αποφύγουν την κατάρρευση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που βρίσκεται πολύ πιο κοντά από όσο παραδέχονται οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, τα ξεπουλημένα τσιράκια της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας, συνεχίζουν να παίζουν μονότονα και εξοργιστικά την κασέτα του «μονόδρομου» και του κινδύνου να μην μας δώσουν άλλα λεφτά οι… φιλεύσπλαχνοι Αμερικανοευρωπαίοι. Τα ίδια τσιράκια που την περίοδο της φούσκας του χρηματιστηρίου, συνιστούσαν στους τηλεθεατές να αγοράζουν άφοβα μετοχές, μέχρι την στιγμή που η φούσκα έσκασε και αποκαλύφθηκε, κατόπιν εορτής, η καλοστημένη απάτη. Και όλα αυτά τη στιγμή που όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι εάν αφήσουν την Ελλάδα να πτωχεύσει σήμερα, οι συνέπειες που θα προκληθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι ολέθριες και πιθανότατα μη αναστρέψιμες.

Η δύναμη του λαού

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην τονίσω ότι το θέατρο σκιών του οποίου γίναμε μάρτυρες προκλήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους πολίτες που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους εδώ και έναν μήνα περίπου, τους αποκαλούμενους αγανακτισμένους. Αν δεν υπήρχε αυτός ο καταλύτης, το μεσοπρόθεσμο θα είχε ήδη ψηφιστεί. Και όσο και αν προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις μεγαλειώδεις πορείες και συγκεντρώσεις που έχουν γίνει και θα συνεχίσουν να γίνονται, η αλήθεια είναι ότι τους τρέμουν. Εξαιρετικά ελπιδοφόρο είναι και το γεγονός ότι παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, είναι εξαιρετικά αμφίβολο έως απίθανο να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο αυτό. Δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για την κοινωνία, το Διαδίκτυο είναι ένα μέσο που δεν μπορούν να ελέγξουν. Το έργο τους θα ήταν πολύ πιο εύκολο εάν η τηλεόραση, μέσω των οργουελικών δελτίων ειδήσεων, συνέχιζε να κρατά τους πολίτες σε καταστολή.

Και φυσικά, τελειώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε το αυτονόητο. Όσοι βουλευτές ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο έκτρωμα θα είναι εξίσου συνυπεύθυνοι με τον αρχηγό τους και θα καταγραφούν στον Ιστορία ως εθνικοί προδότες.

Έλεγχος του χρέους ΤΩΡΑ

Παραβρέθηκα προχθές σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ελληνικό χρέος, που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας, μία από τις πολλές συλλογικότητες που έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα (κατά) του μνημονίου. Εκλεκτές προσκεκλημένες και ομιλήτριες ήταν η Maria-Lucia Fattorelli, συντονίστρια της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου της Βραζιλίας και του Ισημερινού και η Σοφία Σακοράφα, ανεξάρτητη βουλευτής, μέλος της Πρωτοβουλίας για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στην Ελλάδα και ένα από τα ελάχιστα πολιτικά πρόσωπα του εγχώριου κοινοβουλευτικού θιάσου, που σέβονται το λειτούργημα -λέμε τώρα- που έχουν κληθεί να υπηρετήσουν.

Η συζήτηση για την ανάγκη σύστασης ΕΛΕ, αν και γίνεται ευρύτερα γνωστή και αποκτά ολοένα και περισσότερους θιασώτες -πλησιάζουν τις 30.000 οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί για αυτό τον σκοπό μέσω του διαδικτύου- εντούτοις δεν φαίνεται να έχει αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην καθημερινή πολιτική ατζέντα. Ας όψονται τα τηλεοπτικά Μ(έσα)Μ(αζικής)Ε(ξημέρωσης) που, όπως και στην περίπτωση της Κερατέας, έτσι και εδώ δεν πρόκειται να παρουσιάσουν το θέμα παρά μόνο εάν συμβεί κάποιο βίαιο αλληλένδετο  γεγονός αλλά και ο τρόμος μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού για ενδεχόμενες αποκαλύψεις που θα προκύψουν από τον έλεγχο βγάζοντας πολλά άπλυτα στην φόρα. 

Τρία στοιχεία, από την εκδήλωση-συζήτηση, μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. 

Πρώτον, η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε μία εκδήλωση μάλιστα που  διαφημίστηκε, αν δεν κάνω λάθος, μόνο μέσω αφισών στον δρόμο και blogs. Η αίθουσα του πάλαι ποτέ ένδοξου κινηματογράφου Αλέξανδρος ήταν κατάμεστη, από ανθρώπους όλων των ηλικιακών φασμάτων, που όπως φάνηκε από την συζήτηση που ακολούθησε δεν προέρχονταν από έναν πολιτικό χώρο αλλά τους ένωνε η δίψα να μάθουν περισσότερα πράγματα για τον σύγχρονο μπαμπούλα των αγορών, και των υποτακτικών τους πολιτικών ελίτ: το χρέος.

Δεύτερον,  η ιδιαίτερα δυναμική, ζωντανή και πρόθυμη να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί Maria-Lucia Fattorelli έφτασε στην Ελλάδα από την μακρινή Βραζιλία πληρώνοντας τα αεροπορικά εισιτήρια από την τσέπη της και φιλοξενούνταν σε σπίτια φίλων και συναγωνιστών. Η αλληλεγγύη, ειδικότερα στους καιρούς που ζούμε, είναι το δυνατότερο και πιο ζωτικό όπλο που έχει ο καθένας από εμάς και δεν πρέπει να απεμπολείται, επ’ ουδενί.

Τρίτον, η φράση της Σακοράφα ότι η βασικότερη, ίσως, αλλαγή που θα πρέπει να γίνει είναι αυτή που αφορά την πολιτική μας αντίληψη. Ακόμα και να γίνει η ΕΛΕ και να μην χρειαστεί να πληρώσουμε τίποτε, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, στο μέλλον η κατάσταση θα παραμείνει αναλλοίωτη αν δεν έχουμε αλλάξει πολιτικά. Και βέβαια αλλαγή πολιτική, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι προσωπικά, σημαίνει έμπρακτη αλλαγή νοοτροπίας από πλευράς των πολιτών, απαγκίστρωση από τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί  πελατειακής σχέσης κράτους και πολιτών και πάνω από όλα εξάλειψη του μεγαλύτερου όπλου που χρησιμοποιεί η κάθε είδους εξουσία για να ελέγξει τους ανθρώπους: του φόβου.

Το παράδειγμα της Βραζιλίας

Αξίζει να σταθώ λίγο παραπάνω στα όσα είπε η Φατορέλι για την σκληρά δοκιμαζόμενη Βραζιλία.  Το πραγματικό κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους το 2009 ανήλθε στο 48% του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή τα μισά σχεδόν χρήματα ξοδεύονταν για τις δόσεις και τους τόκους.

Η Βραζιλία είναι αυτή τη στιγμή η όγδοη μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομία και, ταυτόχρονα, περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της ζει στη φτώχεια και δεν έχει πρόσβαση σε επαρκείς συνθήκες υγιεινής. Αυτό είναι το περίφημο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που θέλουμε;  Το 2000 η Κοινωνία των Πολιτών στην Βραζιλία οργάνωσε λαϊκό δημοψήφισμα και περισσότεροι από έξι εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν να γίνει παύση πληρωμών έως ότου πραγματοποιηθεί ο δημόσιος έλεγχος. Το 2009, λόγω της πίεσης των κοινωνικών κινημάτων, ξεκίνησε μια κοινοβουλευτική έρευνα για το δημόσιο χρέος της Βραζιλίας με τη συμμετοχή της Κοινωνίας των Πολιτών. Επίσημος λογιστικός έλεγχος δεν έχει διεξαχθεί στη Βραζιλία. Υπάρχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου των Πολιτών και πρόσφατα δημιουργήθηκε κοινοβουλευτική εξε­τα­στική επιτροπή στο Κογκρέσο.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στο περιοδικό Επίκαιρα (9/3/2011) η Φατορέλι σημείωνε ότι  «ο λογιστικός έλεγχος εκ μέρους των πολιτών αποτελεί μια σπουδαία πρωτοβουλία για να ενθαρρύνει τις έρευνες και τις μελέτες εκ μέρους του λαού και την κοινωνική δραστηριοποίηση και διαφώτιση για τη διαδικασία υπερχρέωσης, κατεδαφίζοντας το μύθο του χρέους. Αυτό ακριβώς κάνουμε στη Βραζιλία από το 2000. Οι σημαντικότερες δραστηριότητές μας αφορούν: Πρώτον, τη διάσωση ιστορικών μελετών και εγγράφων για το χρέος. Δεύτερον, την υποστήριξη καθημερινών δραστηριοτήτων, όπως η ανάλυση του ετήσιου προϋπολογισμού και η αποδελτίωση του Τύπου. Τρίτον, συγκρότηση νομικών επιχειρημάτων. Τέταρτον, πολιτικά αποτελέσματα που αφορούν την έρευνα για το χρέος στο Κογκρέσο. Πέμπτον, διεθνείς επαφές και, έκτον, εκδόσεις, συμμετοχή σε εθνικά και διεθνή γεγονότα, κυκλοφορία ταινιών, μελετών κ.ά.».

Το πρώτο βήμα

Ειδική αναφορά έγινε επίσης στην περίπτωση του Ισημερινού όπου ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα μπόρεσε να πετύχει το σβήσιμο του 70 % του χρέους της χώρας προς το ΔΝΤ και τους εξωτερικούς δανειστές, συγκροτώντας επίσημη ΕΛΕ. Παρουσιάστηκε μάλιστα απόσπασμα άρθρου του περιοδικού Newsweek που έγραφε ότι ο αδιάφθορος πρόεδρος Κορέα  κατάφερε, μετά την ολοκλήρωση του έργου της ΕΛΕ να αυξήσει τα κονδύλια που διοχετεύονταν στους τομείς της παιδείας και της υγείας. Οι συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς, προκαλούν θλίψη.

Τελειώνω με μία χαρακτηριστική σκηνή από την συζήτηση. Στο video wall παρουσιαζόταν η εικόνα ενός νεαρού άστεγου Βραζιλιάνου και κάποιος από την αίθουσα ρώτησε τι θα γίνει εάν αποφασιστεί ένας ξαφνικός θάνατο της ελληνικής οικονομίας στην περίπτωση, που συγκροτηθεί ΕΛΕ. Η Φαροτέλι απάντησε με ερώτηση. «Εσείς τι πιστεύετε ότι θα συμβεί εάν η κυβέρνηση σας συνεχίσει να υπακούει στις επιταγές και τα κελεύσματα των «σωτήρων» δανειστών σας; Θα φτάσετε στο σημείο που έφτασε και η χώρα μου και θα βλέπετε εικόνες όπως αυτή που βλέπετε πίσω μου.  Γνωρίζουμε βλέποντας τα παραδείγματα άλλων χωρών όπου ενεπλάκη το ΔΝΤ, τα ολέθρια αποτελέσματα που ακολουθούν. Μην αργήσετε να λάβετε δράση».

Πράγματι, από την στιγμή που το δόγμα  του σοκ φαίνεται να εφαρμόζεται με χειρουργική ακρίβεια από τους εγχώριους πολιτικούς ταγούς, προκαλώντας (προσωρινά;)  συμπτώματα παράλυσης στην έτσι και αλλιώς αλλοτριωμένη ελληνική κοινωνία, η ενεργή προσπάθεια συγκρότησης ΕΛΕ δείχνει η πρώτη κίνηση που θα πρέπει να επιδιώξουμε. Υπογράψτε στο Διαδίκτυο (στην ιστοσελίδα www.elegr.gr), ενημερώνετε τους ανθρώπους που συναναστρέφεστε, βάλτε το όποιο λιθαράκι μπορείτε ο καθένας, στηρίξτε έμπρακτα την έννοια της αλληλεγγύης των γενεών, μην απελπίζεστε, μην υπαναχωρείτε. 

People have the power.